مغز انسان عاشق چالشه، البته چالشی که در بازه ی بهینه ای از سختی باشه! مثلا اگر بخوای با یک بچه ی چهار ساله تنیس بازی کنی، مغزت زیاد ازش لذت نمی بره چون براش زیادی راحته. از اون طرف اگر بخوای با یک تنیسور حرفه ای مثل راجر فدرر بازی کنی، خیلی زود انگیزه ت رو از دست میدی چون طرف مقابلت اونقدر قویه که جایی برای تو باقی نمیذاره! حالا فرض کنی با یکی که توی ورزش تنیس هم اندازه ی خودته بازی کنی! یک جاهایی تو امتیاز میگیری، یک جاهایی اون میگیره. در کل تو امکان برد داری ولی قطعی نیست و باید براش تلاش کنی. چنین مسابقه ای برات جذابه و تمام توجهت روش متمرکز میشه. این قضیه یک مثال عالی از قانون گلدیلاکس محسوب میشه!
قانون گلدیلاکس میگه:
بالاترین حد انگیزه ی ما در وقتی هست که داریم کاری رو انجام میدیم که دقیقا در لبه‌ی توانایی هامون قرار داره، یعنی نه خیلی سخته و نه زیادی راحت!